"เอาเสื้อลงยันต์นี้ไปด้วย" พ่อหยิบเสื้อแจ็กเก็ตที่มีลายปักยันต์เต็มด้านหลังข้างในที่ไปบูชามา มาให้สำหรับใส่ระหว่างเดินทางปั่นจักรยาน ลองใส่ดูก็พอดี แต่มันเป็นเสื้อที่ใส่แล้วร้อน ไม่เหมาะกับการใส่ปั่นจักรยานเลยสักนิด แต่เราก็รับไว้ เพราะรู้ว่าพ่อห่วงเรื่องความปลอดภัยของลูก ส่วนตัวผมไม่เคยพกเครื่องลางของขลังพวกนี้เลยเวลาเดินทาง แต่เมื่อพ่อให้มา ก็รับไว้ และยัดใส่กระเป๋าเดินทางที่แน่นอยู่แล้ว คิดว่าอย่างน้อยก็คงจะได้ใช้ในงานทางการ ซึ่งไม่รู้ว่าจะมีเมื่อไหร่ เหอะๆ
ตอนแรกนึกว่าพ่อแม่จะคัดค้าน แต่ก็ผิดคาด นอกจากจะไม่คัดค้านแล้ว ยังพยายามช่วยเตรียมตัวเพื่อให้เราเดินทางได้อย่างราบรื่นขึ้น นี่แหละคือสิ่งที่ต้องการจากทางบ้าน เพราะถ้าพ่อกับแม่ค้าน ผมคงจะเสียกำลังในการเดินทางมาก
พ่อกับแม่คงจะเข้าใจนิสัยของผมดีว่า ถึงห้ามไปก็คงห้ามไม่ได้ เพราะเป็นคนดื้อ จะทำอะไรก็ต้องทำให้ได้ อีกอย่างผมเองก็โตแล้ว และมีประสบการณ์ในการเดินทางมากพอสมควร นับตั้งแต่ประสบการณ์เดินทางต่างประเทศคนเดียวครั้งแรก คือตอนกลับจากสหรัฐฯที่แวะเที่ยวที่นครซานฟรานซิสโกคนเดียวก่อนกลับ เดินทางไปจีนคนเดียวด้วยรถทัวร์และรถไฟ เดินเท้ากลับบ้านจากจังหวัดเลยถึงชัยภูมิ หลังจากลาสิกขา ปั่นจักรยานจากเชียงใหม่ไปแม่ฮ่องสอนคนเดียว เป็นต้น นอกจากนี้ก็ยังไปเที่ยวต่างประเทศคนเดียวหลายครั้ง
สุดท้าย พ่อกับแม่ก็ต้องปล่อยผมไปตามทางที่ผมเลือกเอง โดยท่านได้แต่คอยให้คำแนะนำ และคอยดูเราอยู่ห่างๆ
แม่ออกมาส่งผมที่หน้าบ้าน ผมอัดวิดีโอตอนที่บอกลาแม่ และอดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้เมื่อเห็นแม่ร้องไห้ เพราะผมรู้ว่านั่นคือน้ำตาแห่งความห่วงหาอาทรที่แม่มีต่อผม ผมบอกแม่ว่า ผมรู้ว่ามันเหนื่อย แต่อยากจะลองทำดู ขอให้แม่คอยดูการเดินทางของผมทางเฟซบุ๊คที่ให้ไว้
ผมปั่นจักรยานออกถนนใหญ่ที่อยู่หน้าบ้านไปเพียงลำพัง ถึงเวลาต้องไปอย่างโดดเดี่ยวอีกครั้ง ผมชินกับการเดินทางคนเดียว การอยู่กับตัวเองแบบนี้ ขอบคุณพ่อกับแม่มากที่ห่วงใย และเข้าใจ และปล่อยผมให้โบยบินไปอย่างอิสระเสรีบนเส้นทางที่ผมเลือกเอง
No comments:
Post a Comment